آن گاه كه خورشيد خسته مي‌شود از اين همه تلخي و يكنواختي
و ماه تنها مي‌ماند در شب‌هاي بلند
زمين مي‌تپد لحظه‌اي
و آسمان به فكر فرو مي رود
و كوه و جنگل با ريشه‌هاي تا مركز زمين كشيده شده
فرياد مي‌كشند ،
كه آيا بر اين گذار بي‌معناي لحظه پاياني نيست ؟
بر اين صداي بي‌وقفه ساعت‌هاي تنهايي ؟
و به ناگه تو هديه مي‌شوي به خورشيد، به زمين و ماه
به كوه و جنگل و به ما ...
۲ نظر:
be nagah...be nagah...be nagah ...hediye mishaviiii.
shayad hanoz ham / dar poshte cheshm haye leh shode, dar omghe enjemad yek chiz e nim zendeye maghshosh bar jay mande bood ke dar talash e biramagh ash mikhast/ iman biavarad be paki e avaz e ab ha....
ارسال یک نظر