- هر وعدهی غدایی ، آداب و تشریفات خاص خودش را دارد. صبحانه خوردن بعد از دوش صبحگاهی و روشن کردن تلویزیون و یا حتی رادیو، با موزیکی انرژیزا، چای داغ و الخ، تجربهی هرروزه یا گاه به گاه بسیاری از ماست. ناهار، وعدهای رویایی با غذاهای دلچسب و دلخواه و خلسهی عصرگاهی. و در آخر شام، بهانهای برای بسیاری از قرارهای عاشقانه، دور هم نشستنهای خانوادگی و دوستانه و حتی تنهاییهای شبانه.
- برانچ که حتی نامش نیز چیزی بین صبحانه و ناهار است، داستانی جداگانه دارد. وعدهای که مشخصهی اصلی آن بیقاعده بودن و آشفتگیست. از نامش تا غذاهایی که سرو میشوند. از ساعتاش -که بسته به سلیقهی من و شما دارد- تا طولانی شدن برگزاری آن. همهی اینها حکایت از این دارد که این وعده- برانچ- وعدهای استثناییست. آشفتگی طبیعی این وعده-کما اینکه باقی وعدهها را نیز میتوان آشفته برگزار کرد، اما خلاف روال طبیعیاش- آن را متمایز از تمامی اتفاقات روزانه میکند.
- میزبان باید با چابکی حیرتانگیزی چون حرفهایترین آشپزان رستورانهای معروف پاریس، طیف وسیعی از غذاهای سبک، سبزیجات، نان و هر آنچه که خود تشخیص میدهد را برای این وعدهی طولانی اما دلپذیر آماده کند. و چه کسیست که نداند بحثهای گرم و طولانی میهمانیهای برانچ، قهوهی داغ، چای خوشرنگ و میزبانی حواسجمع میطلبد؟
- پسزمینهی برانچ اغلب موزیکهای دوستداشتنیِ میزبان و میهمان است. هرچند که کمتر کسی به واسطهی بحثهای داغ حین نوشیدن چای یا گاز زدن خربزهای، به آن توجهی خاص میکند. اما تأثیر آن چیزی شبیه به وزیدن نسیمی خنک است هنگام آفتاب گرفتن در هوای گرم تابستان.
- در میان تمامی وعدههای آشنا، برانچ، خودمانیترین، کاملترین و مطبوعترین است. نه فقط به لحاظ طیف وسیع خوردنیها و نوشیدنیها، که حتی از لحاظ میزبان و میهمان، از لحاظ ساعت حتی. بهتر است به دوستداشتنیهایمان گوشزدی مداوم کنیم که هیچگاه برانچی دلپذیر، با دوستانی همراه را در پیش از ظهر روزی تعطیل از دست ندهند. خستگی یک هفته کار، باید از تن بیرون رود.
