شب کوری

دختری که نقاشی می‌کرد

روزهایم را

حرف می‌زد

فردایم را

دختری که صدا می‌زد

افکارم را

زنی که بالغ بود

به عمر ِ تمام شب گردی‌های من، او

اویی که می‌دید

زیبایی‌هایم را

اویی که می‌خندید

هوس‌هایم را

دخترکی که می‌فهمید

درد را

و می‌گریست به پهنای صورت ِ من، او

اویی که می‌دانست

راز انگشتانم را

و می‌بخشید

گرمایش را

در محدوده تنگ ِ یک آغوش

هم او که زندگی می‌کرد ترس‌های من، او

دست‌های من دیگر نمی‌نویسند، تنها جستجو می‌کنند

پوستی را که از هر نوازشی

قلمی می‌ساخت از جنس انگشتانم

تا داستانی بیافرینند بی انتها، از روزگاری بی‌همتا

از دلداده‌گی‌های من و او