آقای نیچه گفته است: ما بیشتر عاشق آرزو -به معنای مجرد آن - میشویم تا آنچه که میخواهیم بدان برسیم. این را گفتم تا بدانی هرازگاهی،خودِ آنچه که میخواهیم میشود تجسم آرزو برایمان. انگار معنایی جدا از هم ندارند، بعد تمام وجودمان آرزو میشود برای یافتنش، لمس کردنش. بعد دوباره طبق این واقعیت که آرزویی که بهدست بیاید دیگر آرزو نیست، یادمان میرود که چه در آغوش کشیدهایم. همه این فکرها میشوند شبسوم من
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر