رنج-نامه

تو را به اتاقي تاريك هدايت مي كنند . جامه نو بر قامتت مي كنند آن هايي كه روز هاست تو را عريان از حقيقت با تازيانه پذيرايي مي كنند. نوري داغ و سوزنده بر صورتت ... اكنون در مركز جهان قرار داري ، تويي كه تا لحظاتي پيش از وجودت تنها بدني ورم كرده از چماق باقي مانده بود ، اما ، دردناك تر ، براي تو و براي ما ، نابودي ِ انديشه ات است ... اما هم ما و هم آن ها اشتباه مي كنيم . در روزگاري كه بي ارزشي ارزش شده است ، در روزگاري كه سياهي را به جاي سفيدي در چشم ِ ما فرو مي كنند ، در عصر ِ دروغ ، انديشه ات ، آرمان هايت نابود نشدني ست . تو به كوري ِ چشم ِ دروغ گوهاي حقير ِ شهرمان زنده مي ماني با انديشه ات ... مي دانم ، نبايد سخني گفت ، اما ، چه كنم وقتي تو ، كه پُر از شور بودي ، تويي كه آن گونه با اشتياق دنبال مي كردي لحظه لحظه رشد ِ من را به سوي حقانيت ، اين گونه ، بي دفاع در سلول هاي نمور و حقير تنها به راز و نياز دل خوش كرده اي و من ... من كه با هر نامه تو ، هر راه كار ِ تو سرشار مي شدم از اميد ، اين جا در خانه خود هستم ... چه خانه اي ؟ چه آرامشي ؟‌ كاش باور مي كردي زندان ِ هميشگي ِ مارا در اين كنج ِ جهنم گون ِ دنيا

از خود خجالت مي كشم ، اين است راز ِ دل شكسته گي ِ اين روز هاي من ... كاش كسي بخواند اين حديث ِ بي تابي ِ من - من ِ راحت طلب - را براي ِ تو

راستي ، يادَت مي آيد چه دل گرمي ميدادي به من در هفته ي ِ آخر ؟ من چگونه به تو دل گرمي بدهم قهرمان ؟